Είναι βράδυ αφέγγαρο κι απ\' τη χαραμάδα του παραθύρου εισβάλλει ξάφνου μια ακτίνα φωτός. Μεταμορφώνεται σε αστραφτερό άγγελο και μιλά:

"Μην τρομάζεις. Είμαι η ακτίνα του ήλιου που κατάφερε να ξεγελάσει τη νύχτα. Ήρθα να σου θυμίσω πως υπάρχω ακόμη και όταν εκείνος δεν φέγγει πια. Έτσι απρόσκλητη αποφάσισα να σ\' επισκεφτώ μέσα από τη γρίλια του παραθύρου σου. Ίσως και όχι εντελώς απρόσκλητη. Ένιωσα πως αποζητούσες να σου φανερωθώ. Ήθελες σ\' ένα φύλλο χαρτιού να ξεγεννήσεις όσα έκρυψες μέσα σου βαθιά. Μα δεν πίστευες ότι εκεί βρισκόμουν εγώ. Κι όταν τα δάκρυά σου ξέπλυναν τα μάτια και μπορούσες να δεις καθαρά, είπα πως ήρθε η ώρα αυτά τα μάτια να ντυθούν το φως! Έλα μαζί να γράψουμε όσα οι άλλοι δεν μπορούν να δουν, να δώσουμε πνοή σε όσα πολλοί πιστεύουν πως έχουν πεθάνει. Πάμε να αγγίξουμε την αλήθεια του ταξιδιού που προοριστήκαμε να κάνουμε. Να θυμάσαι πως είμαι μέσα σου ακόμη και όταν δεν με βλέπεις. Σαν χείμαρρος θα ξεχύνομαι όταν θα θες να φωτίσεις την πλάση. Σαν θάλασσα απέραντη θα πλημμυρίζω την ύπαρξή σου όταν θα λαχταράς να δοθείς. Κι όσο εσύ δίνεις, τόσο πιο καθάρια θα λούζεσαι από μένα. Γιατί εγώ κι εσύ είμαστε ένα".